Οδοιπορικό στις Πλαταιές.
( Οι φωτογραφίες που ακολουθούν αποτελούν μέρος ενός project 70 φωτογραφιών )

Πλάταια τη λένε και πλάταια είναι. Εκτεθειμένη σε ήλιο, βροχές και ανέμους η αρχαία πόλη, φορτωμένη το παρελθόν της, κρύβει στο χώμα τους θησαυρούς της.

Διακριτική η γειτονία της νέας πόλης με την παλιά, με σποραδικά δείγματα αμήχανης παρέμβασης εντός των αρχαίων τειχών. Η διάρκεια του χρόνου υπονοείται μέσα από αποσπασματικές εικόνες της σύγχρονης ζωής-απομεινάρια στον ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο.

Επισκέπτομαι συχνά την περιοχή. Παρατηρώ, μελετώ την ιστορία, γνωρίζομαι με τους κατοίκους, παρίσταμαι σε τοπικές δραστηριότητες. Αυτή η αργή και ήρεμη διαδικασία εξερεύνησης των Πλαταιών γίνεται, παράλληλα, αφορμή για προσωπική εσωτερική αναζήτηση.

Το τοπίο αυτονομούμενο μεταβάλλεται διαρκώς ׄ·παρ΄όλα αυτά διατηρεί το χαρακτήρα του. Ο τόπος ανασαίνει συνομιλώντας με τον επισκέπτη.

Δεν εξωραΐζω φωτογραφίζοντας αυτό, που ανακαλύπτω βήμα βήμα. ΄Ο,τι δείχνει περιττό και ξένο προς την ομορφιά του χώρου με γοητεύει, γιατί αποτελεί μέρος του όλου. Στη διαρκή αναζήτηση του ωραίου η πρόκληση είναι το σημείο, που ανατρέπει τη φωτογραφική αναπαράσταση. Στην προκειμένη περίπτωση το ετερόκλητο στοιχείο έχει ενσωματωθεί, έχει γίνει μέρος του τοπίου που αντικρίζω. Υιοθετώ τις αντιφάσεις του, τις εντάσσω στη φωτογραφία και επιστρέφω στο θεατή την Eικόνα με όλο της τον πλούτο ._”

Επιμέλεια φωτογραφιών :Ioanna Vasdeki https://www.vasdeki.com/

                                              A walk through Plataia

They call it Plataia and it is indeed wide and flat, as this is its meaning in Greek.
Exposed to the weather, the ancient city, with its loaded past, hides its treasures under the earth.

The neighbourhood of the new city blends discreetly with the old, with only sporadic examples of timid intervention within the ancient walls. The passage of time is implied through the fragments of images of modern life – scattered remnants on the wider archaeological site.

I visit the area often. I observe, study its history discussing with the archaeologist, get to know the inhabitants, attend local events. This slow and calm process of exploring Plataia becomes at the same time the starting point for a personal esoteric quest.

The landscape is constantly transforming itself; yet it maintains its intrinsic character. The place breathes in conversation with the visitor.

My photographs are not an attempt to beautify the place that I am discovering step by step. Whatever appears to be redundant and foreign to the beauty of the place delights me, because it constitutes a part of the whole. In the constant search for beauty, the challenge remains that point which upends photographic representation. In Plataia the incongruous element has been incorporated, has become a part of the place that I see. I adopt its contradictions; I insert them in the photograph and I return the Image to the Viewer with all its wealth.